Nowy rozdział

A więc - zaczęło się...
Mam za sobą już 3 dni porannego wstawania i jeszcze jakoś się trzymam ;)
Ale, ale - od czego by tu zacząć, nie wiem... może od tego, że atmosfera jest fenomenalna..? W moim zespole - poza moją szefową i mną - są sami mężczyźni. To zawsze ułatwia pracę (możecie sobie np. wyobrazić, jak wyglądał mój pierwszy dzień pracy, kiedy okazało się, że Siemens nie organizuje stanowiska pracy swoim pracownikom w tradycyjny, jedyny znany mi sposób, tj.: przychodzisz, przełożony prowadzi Cię na miejsce, po czym oddaje Cię w opiekuńcze ręce specjalisty IT, który ustawia Ci wszystko, co trzeba za Ciebie... nie, nie - tutaj pracownik robi wszystko sam, począwszy od wypakowania świeżutkiego sprzętu z kartonów; oczywiście niczego sama nie zrobiłam, wszystko wypakowali i popodłączali uroczy Panowie z mojego nowego zespołu, siedzący koło mnie).
Istotnie, miło jest być jedyną kobietą poniżej czterdziestki w zasięgu wzroku, kiedy wokół siedzą sami mężczyźni ;)
Poza tym - wspomniana Pani Szefowa - Melanie... trudno mi sobie w tej chwili wyobrazić lepszą przełożoną. Równa babeczka, trochę głośna, ale bardzo otwarta, szczera, pomocna i wesoła. I muszę przyznać - wg mnie wcale nie brzydka (pamiętajmy, w jakiej rzeczywistości się tu znajdujemy.. ;p).
Jeśli chodzi o drogę do pracy i z powrotem do domu - hehe, nie, może nie będę Was już drażnić - mam na myśli szczególnie tych, którzy muszą codziennie przedzierać się przez zatłoczone miasta, co gorsza - w nieprzyjemnie pachnących, wypełnionych po wszystkie krawędzie, środkach transportu publicznego.. ;) Nie, nic już w tym temacie nie wspomnę ;)
No, może tylko, że kiedy pierwszego dnia pokonywałam zdenerwowana i przejęta ten około 7-minutowy dystans, zobaczyłam hasającego po trawniku króliczka, który zresztą w ogóle się niczego nie bał i nie zwracał uwagi na nic poza sobą samym i trawą; uznałam, że to szczęśliwy omen i stałam tak chwilkę zauroczona, kiedy to Pan z budki z przekąskami (taka budka, co to Pan nią podjeżdża codziennie i parkuje przy chodniku, po czym "otwiera interes", to jest sprzedaje coś niby kanapki na ciepło) powiedział mi, że zwierzę najpewniej umrze w przeciągu następnych 2-3 dni, bo jest chore na (tu wymienił nazwę choroby, której nie zrozumiałam/nie znam), a tam, tuż obok, leży już jeden jego zdechły kolega - w tym momencie spojrzałam w kierunku, który Pan z budki wskazywał, i rzeczywiście - zobaczyłam zdechłego królika...
W tym momencie nie myślałam już ani, że to urocze, ani, że jest dobrym znakiem na początek; pomaszerowałam jednak dzielnie dalej, na przód, na przekór wszystkim przeciwnościom... ;p

Pierwsze dni w tej firmie nie są szczególnie produktywne - należy bowiem poddać nasz nowo-otrzymany sprzęt instalacjom, które trwają w założeniu 4 do 5 godzin... moja zajęła znacznie dłużej :)
Ale dziś, tj. w środę, trzeciego dnia - jestem już pełnoprawnym pracownikiem, ponieważ otrzymałam kartę, która jest kluczem dostępu do wszystkiego i teraz mogę z powodzeniem zarządzać światem. No, w każdym razie mogę dzięki niej szybko odblokować swój komputer i puścić dokument na drukarkę.
Ogólnie, pierwsze trzy dni minęły mi głównie na byciu przedstawianą, czekaniu aż instalacja się zakończy, szkoleniu BHP oraz spotkaniach, z których nie bardzo dużo póki co rozumiem, ale spokojnie - nie koniecznie dlatego, że są w obcym języku, a ludzie mamroczą; głównie dlatego, że wszyscy używają tych magicznych trzyliterowych (czasem cztero) akronimów i cała reszta (poza mną) wie, o czym jest mowa. Każde zdanie, które mówią musi zawierać co najmniej jeden - to reguła. Poza tym, dziś dwa razy popełniono błąd w pisowni - raz mojego imienia, raz nazwiska. Taa.

Apropos reguł - jest tu ich do przestrzegania wiele, ale na żadną z nich póki co jeszcze nie narzekam. Najprzyjemniejszą jest dla mnie dresscode, który oznacza z grubsza tyle, że mogę się codziennie rano pakować w rajstopki, buciki na obcasie i eleganckie ciuszki, i nikt się temu nie dziwi. Wszyscy myślą, że zawsze tak się nosiłam; nikt nie wie, że przez ostatnie pół roku bardzo rzadko zdejmowałam z siebie piżamę, ewentualnie stosowałam opcję wyjściową, tzn. zarzucałam dres bezpośrednio na piżamę, kiedy wybierałam się do TESCO. Osobną kwestią były treningi siatkarskie, kiedy to najpierw zdejmowałam piżamę, a potem wkładałam dres.
Muszę Wam donieść, że również mój Mąż zaczął ostatnio poważnie traktować kwestię ubioru w miejscu pracy i teraz codziennie nosi się, jak James Bond (pamiętacie, jak wyglądał na naszym ślubie i weselu? O zgrozo - LEPIEJ ODE MNIE!, a teraz na co dzień nosi identyczny - tylko lekko innej barwy - garnitur do pracy... no może bez marynarki i bez krawata/muchy, ale koszule ma przednie).
Kiedy go zapytałam, dla kogo się tak stroi - odpowiedział, że kiedy ja wyglądam w pracy tak, jak wyglądam - on nie może zaniżać naszego poziomu.. a to dobre! ;) Teraz jesteśmy bardzo eleganckim Państwem Langwald (a może "Llangwald"..? Bo to od dziś moje nowe nazwisko ;p).
W kwestiach zawodowych, to na razie tyle. Będę donosić z czasem o wszelkich zmianach/postępach/ciekawostkach ;)

Z innej beczki [aha - czy ja wspominałam, że dostałam też telefon służbowy?! Dostałam :D Fajny. Poza tym, wyrobią mi też kartę kredytową. Jestem ważna. WAŻNA :D] - zaczynam poważnie myśleć o zrobieniu siatkarsko-trenerskiego Level2; pamiętacie, że niedawno zrobiłam Level1..? Otóż, w poniedziałek mijał termin zgłoszeń na najbliższy kurs... i w całym tym przejęciu nową pracą, w końcu się nie zdecydowałam, ale czuję w kościach, że prędzej, czy później się zdecyduję. Kojarzycie nasze czwartkowe spotkania z siatkówką w brytyjskim wydaniu? Coraz częściej angażujemy się z Pawłem w prowadzenie tych zajęć, teraz już nie tylko w naszej grupie "dorosłych", ale także dwa razy współprowadziliśmy zajęcia dla dzieciaków (nastolatków), które bezpośrednio poprzedzają nasze. Raz zastępowaliśmy Eddiego, bo miał się spóźnić i próbowaliśmy poprowadzić całe zajęcia razem, od początku do końca (ogólnie nie wyszło to fenomenalnie - bardzo trudno jest zapanować nad grupą kilkunastu nastolatków mieszanej płci); drugim razem miałam przygotować kilka ćwiczeń dla kilku najlepszych chłopaków z tej grupy i zrobić je (z ogromną pomocą Pawła) z nimi gdzieś na boku. Trwało to może 25 minut (w sensie moje ćwiczenia), a dało mi tyle frajdy, że od razu zachciało mi się robić Level2! :D Ci trzej chłopcy, którymi się zajmowałam byli tak zdyscyplinowani i tak chętni do pracy, i tak bardzo sie starali (rozumiecie - jak jest ich tylko 3, to "wszyscy patrzą" i nikt nie chce być gorszy :P), że już po 5 minutach byli cali czerwoni i ledwo trzymali się na nogach ;p Ale są bardzo zaangażowani i robią błyskawiczne postępy. Strasznie miło prowadzić takie zajęcia, kiedy człowiek widzi postęp i chęć dalszej nauki u swoich podopiecznych.
Co do mnie samej i moich osobistych postępów siatkarskich... znów dopadła mnie kontuzja szyjna, ale tym razem byłam zdesperowana, by nie lecieć znów do Polski i Pana z Ukrainy, który wcześniej się mną zajmował; zapytałam wujka Googla, co sądzi o dostępności tego typu specjalistów w naszej okolicy... i wybrałam się do najbliższej kliniki. Muszę przyznać, że mimo całkowitej losowości mojego wyboru, chyba nie najgorzej trafiłam. Jestem zadowolona z wizyt u Pana (David), który mnie przyjmuje oraz z masaży, które zarekomendował; ogólnie teraz już prawie w ogóle nie czuję bólu i wczoraj, po 2 tygodniach przerwy, wróciłam do treningów.
Odczuwam niestety bardzo tę gigantyczną przerwę od siatkówki (praktycznie od końca listopada do końca stycznia) i jakiś czas teraz zajmie mi powrót do formy, ale jestem zdeterminowana się nie poddawać ;) Z tym też celem w myślach (podniesienie naszych siatkarskich kwalifikacji) zaczęliśmy pojawiać się na kolejnych zajęciach w tygodniu - poniedziałki w Leicester, gdzie trenuje spora część zespołu Pawła.
Ja z kolei, z pomocą naszej sprytnej kamerki, dokonałam statystycznej analizy ostatniego meczu mojej drużyny (który to oglądałam z ławki, przez tę głupią szyję), i Freddie (nasz trener) uznał je nawet za pomocne! :D Zawsze to dobrze zapunktować u trenera ;)

Paweł nie lubi, kiedy moje wpisy są długie... więc obawiam się, że muszę już zmierzać do końca.
Ostatnia przerwa była bardzo długa, ale złożyło się na to kilka spraw - teraz mój czas nie jest już tak "nieograniczony", jak był dotąd, trochę pochłonęły mnie przygotowania do pójścia do pracy, wizyty u lekarza, ćwiczenia, dodatkowe siatkówki itd. Mam nadzieję, że teraz, kiedy tylko uda mi się złapać jakiś sensowny rytm tygodniowy i zacznę się wyrabiać ze wszystkim w czasie - będzie mnie stać na bardziej regularne wpisy.
Trzymajcie się ciepło - jak i my musimy, bo ostatnio jest tu ZIMNO! ;)
I odzywajcie do nas! ;)
Na koniec - mini-galeria: Wielka Brytania industrialna :P

P.S. Teraz Paweł, który wcześniej nazywał mnie czule "Myszką"... mówi do mnie "Biznes-Myszka" :P :P :P

J.La.